تاکنون چنین پنداشته می‌شد که تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند به هنگامِ تشکیل‌شدن، انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند و دیگر ستاره‌های میرنده که جرمِ کم‌تری دارند بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند. اما پژوهش‌گران دریافته‌اند که به هنگامِ رمبشِ ستاره‌های کم‌جرم‌تر که به ساختِ سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ ستاره‌ای می‌انجامد نیز موجی کوبشی تولید می‌شود. برخوردِ این موجِ کوبشی با لایه‌های گازیِ پیرامونِ هسته‌ی ستاره به گسیلِ تابشی ضعیف اما همسان‌گرد منجر می‌شود که احتمالِ مشاهده‌ی آن بیش‌تر از انفجارهای پرتوی گاماست.
بنابر پژوهش‌های انجام شده در US می‌توان به کمکِ درخششِ کیهانی ویژه‌ای از تولدِ یک سیاه‌چاله باخبر شد. تاکنون چنین پنداشته می‌شد که به هنگامِ آغازِ فرآیندِ رمبشِ ستاره‌ها و ساختِ سیاه‌چاله‌ها، تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند، درحالی‌که دیگر ستاره‌های میرنده بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند، گویی در رخ‌دادی با نامِ «آنووا (unnova)» به یک‌باره از پهنه‌ی آسمانِ مرئی ناپدید می‌شوند. انفجارهای پرتوی گاما به صورتِ فورانِ پرتوهای باریکی از تابشِ الکترومغناطیسی، از دو قطبِ ستاره‌ی در حالِ رمبش به بیرون پرتاب می‌شوند. اما کارهای پژوهشیِ US نشان می‌دهند که آنووا (فرآیندی که در آن ستارگانی با جرمِ کم‌تر تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند) هم ممکن است درخششِ ویژه‌ی خود را داشته و به ستاره‌شناسان این امکان را بدهد که تولدِ سیاه‌چاله‌ای با جرمِ ستاره‌ای، و یا سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ متوسط را نیز شاهد باشند.

 محققان چندین موسسه علمی نظریه‌ای را در خصوص این که چگونه سیاهچاله‌های با جرم ستاره‌ای، پرتوهای ایکس سختشان را تولید می‌کنند، ارائه دادند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دانشمندانی از ناسا، دانشگاه جانز هاپکینز و موسسه فناوری روچستر، توانستند از شبیه‌سازی‌های ابررایانه‌ای گازی که برای بازتولید طیفی از مشخصه‌های مهم اشعه ایکس به درون سیاهچاله جاری می‌شود، استفاده کنند.
مطالعه آن‌ها پلی برای گسست بین نظریه و مشاهده است و نشان می‌دهد که هر دو پرتوهای ایکس نرم و سخت از گازی که به سمت یک سیاهچاله در حال چرخش است، سرچشمه می‌گیرد.

ستاره‌شناسان موفق به شناسایی دورترین فوران پرتو ایکس یک سیاه‌چاله در فاصله ۱۲٫۴ میلیارد سال نوری از زمین شده‌اند که می‌تواند به آنها در درک حیات سیاهچاله‌های عظیم پس از انفجار بزرگ کمک کند.

آیا فضازمان پیوسته است یا گسسته و کوانتومی؟ سالهاست که تلاش دانشمندان برای یافتن پاسخ این سوال بی‌نتیجه مانده؛ اما آزمایش کوچک رومیزی جدیدی پیشنهاد شده تا بفهمیم که آیا فضازمان نقطه نقطه است یا خیر.

به گزارش علم پرس به نقل از خبرآنلاین؛ فضا صاف و یکنواخت نیست: فیزیکدان‌ها فکر می‌کنند که در مقیاس کوانتومی، فضا از زیرواحدهای نامرئی تشکیل شده است، درست مانند نقطه‌هایی که یک نقاشی پوینتیلیست (یک شیوه نقاشی در نئوامپرسیونیسم که در آن نقاشی به جای خط از نقطه تشکیل شده است) را تشکیل می‌دهند. گمان بر این است که این چشم‌انداز پیکسل‌بندی شده با سیاه‌چاله‌هایی کوچک‌تر از یک تریلیونیوم یک تریلیونیوم (۱۰-۲۴) برابر قطر یک اتم هیدروژن به تلاطم می‌افتد و به طور پیوسته به حالت وجود و عدم وجود می‌رود.

دانشمندان سیاهچاله عظیمی با جرمی معادل 17 میلیارد ستاره در فاصله 220 میلیون سال نوری شناسایی کرده‌اند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کهکشان کوچک و مسطح NGC1277 میزبان یکی از عظیم‌ترین و پرجرم‌ترین سیاهچاله‌هایی است که تاکنون کشف شده است.
این سیاهچاله غول‌پیکر با رنگ نارنجی درخشان، 14 درصد جرم کلی کهکشان را تشکیل می‌دهد، درحالی که سیاهچاله‌های کشف شده در مرکز کهکشان‌های دیگر تنها 0.1 درصد جرم کهکشان را به خود اختصاص می دهند.

اریک اسکری: آیا شما تاکنون وسوسه شده‌‌اید که بپرسید آیا مولفه‌هایی همچون الکترون‌ها، سیاه‌چاله‌ها یا بوزون هیگز واقعا وجود دارند یا خیر؟ به عنوان یک شیمی‌دان، من درباره آنچه در حوزه کاری من واقعی و قابل اعتماد است، نگرانم. آیا این «مولفه»ها و «نظریه»‌های شیمی و مکانیک کوانتوم است که تاحد زیادی جدول تناوبی را توضیح می‌دهد؟ همچنین دلیل دیگر نگرانی من این است که تمام این مسئله مستقیما به قلب یه بحث قدیمی، مهم (و حل نشده) درباره چگونگی درنظرگرفتن کشف های علمی مربوط می‌شود.

دانش‌مندان بر این باورند که در مرکزِ (کهکشانِ) راهِ شیری، سیاه‌چاله‌ی پرجرمی قرار دارد. اکنون ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپِ Keck ستاره‌ی جدیدی یافته‌اند که در فاصله‌ای بسیار نزدیک به این سیاه‌چاله می‌چرخد. پژوهش‌گران پس از رصدِ این ستاره دریافته‌اند که این دومین ستاره‌ایست که یک مدارِ کامل را می‌پیماید و این کشف، حضورِ این سیاه‌چاله را فراتر از همه‌ی تردیدهای منطقی، اثبات می‌کند. در آینده رصدِ این دو ستاره‌ی چرخنده، آزمونی بی‌همتا برای نسبیتِ عام خواهد بود.
از اواسطِ دهه‌ی 1990، تلسکوپِ Keck که بر فرازِ Mauna Kea در هاوایی قرار دارد به طور مرتب نواحیِ اطرافِ مرکزِ راهِ شیری را روبش می‌کند. هم‌چنان که این کار ادامه می‌یافت، ستاره‌شناسان چندین ستاره را مشاهده کردند که به نظر می‌رسید گرداگردِ یک جسمِ مرکزی می‌چرخند.آن‌ها این مجموعه را «ستارگانِ (مجمع‌الکواکبِ) آ-ستاره» یا به اختصار Sgr A* نامیدند. با اندازه‌گیریِ ویژگی‌های مداریِ این ستارگان و انجامِ محاسباتِ مربوط، این نتیجه به دست آمد که Sgr A* باید جرمی در حدودِ 4 میلیون برابرِ جرمِ خورشید داشته باشد. تنها موجودِ اخترفیزیکیِ شناخته شده که می‌تواند چنین پرجرم باشد اما فضایی این‌چنین اندک را اشغال کند، یک سیاه‌چاله است.

چرخشِ غول در مرکزِ کهکشانِ راهِ شیری

 به گزارش خبرگزاری مهر، نگاه اجمالی به ماده متحرک و درحال چرخش اطراف یک سیاه چاله نشان می دهد که این سیاه چاله منبع انفجار عظیم انرژی با فاصله هزاران سال نوری است.

 تصویر سال 1998 از تلکسوپ فضایی هابل که نشان دهنده یک فوران چرخان گاز است که از مسیه 87 خارج شده است، تلسکوپ جدید تصدیق کرده است که این فوران از یک سیاه چاله بسیار عظیم آمده است

سیاهچاله‌ها معمولا فرمانبردار نیستند اما ذره‌ای با وزن بسیار سبک می‌تواند از لحاظ نظری با منفجرکردن «بمب سیاهچاله‌ای»، سیاهچاله‌های چرخان را متوقف کند. محاسبات جدیدی که در فیزیکال ریویو لترز منتشر شده، نشان می‌دهد که اگر فوتون‌ها یا ذرات شبیه فوتون جرم داشته باشند، می توان آن ها را بمب سیاهچاله ای در نظر گرفت. یک فوتون جرمدار از لحاظ نظری غیرممکن نیست بلکه جرمدار شدن فوتون نشانه ای از پاشندگی نور و وجود تک قطبی های مغناطیسی است. با این حال، وجود قطعی سیاهچاله های چرخان (بمباران نشده) این امکان را محدود می کند و به نویسندگان امکان داد تا سخت ترین حد را بر جرم فوتون قرار دهند.

بمب های سیاهچاله ای و قید آن بر جرم فوتون

کیهانشناسی استاندارد با دقتی بسیار، پیش بینی می کند که هیدروژن و هلیوم درست بعد از مهبانگ تولید شدند اما به نظر، پیش بینی لیتیوم راه درازی دارد. در نشریه Physical Review Letters، مقاله ای منتشر شده که می گوید صدها هزار سیاهچاله در کهکشان ما می توانند مقادیر چشمگیری لیتیوم تولید کنند زیرا ابر داغ ماده حول آن‌ها می تواند باعث همجوشی هسته‌ای شود. اگر مشاهدات این موضوع را تایید کنند، تشریح این که این همه لیتویم کجا رفتند، دشوارتر می‌شود.